Monument Hotel στου Ψυρρή

Ιστορική διαστρωμάτωση

Η αποκατάσταση του παλιού κτιρίου-μνημείου του Ε. Τσίλλερ και η μετατροπή του σε ξενοδοχείο αποτέλεσε αφορμή για τη διερεύνηση μιας διαλεκτικής σχέσης νέου και παλιού, σε αρχιτεκτονικό επίπεδο. Τέθηκε το ερώτημα για το πώς διακρίνεται με σαφήνεια η νέα προσθήκη στο εσωτερικό σε σχέση με το προϋπάρχον κέλυφος, αναδεικνύοντας το παλιό.

 

Στρατηγική ανακαίνισης

Μπορεί κανείς να κοντοσταθεί σε μία μόνο χειρονομία της ανακαίνισης αυτής και να τη θεωρήσει αντιπροσωπευτική όλης της μελέτης. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο σημείο στον δεύτερο όροφο, στην περίμετρο της γύψινης διακόσμησης της οροφής. Εκεί, ο συντηρητής του έργου αφαίρεσε τοπικά τη -μεταγενέστερη- λευκή βαφή ώστε να διακρίνεται από κάτω ένα ορθογώνιο τμήμα της αρχικής, έγχρωμης πλούσιας οροφογραφίας. Μέσα από αυτόν τον αποκαλούμενο “μάρτυρα“, διατηρήθηκε το αυθεντικό αλλά και το μεταγενέστερο, καταγράφοντας το πώς στο παρελθόν είχαν αλλάξει οι αισθητικές προτιμήσεις των κατοίκων του νεοκλασικού.

Μέσω αυτού του νέου, επιμελημένου “ξεφλούδισματος“, το οποίο δεν ήταν αποτέλεσμα φθοράς, προσφέρεται μια “στιγμιαία“ φυγή στο παρελθόν, μια διάστρωση ιστορικών φάσεων που διαχωρίζονται με σαφήνεια. Η διαφοροποίηση μεταξύ νέου και παλιού στο σύνολο της κατασκευής επιτεύχθηκε μέσω δύο βασικών στοιχείων: των αξόνων και των οροφών.

 

 

Λειτουργική διάταξη & υλικά

Στην υπάρχουσα διάταξη των ορόφων, τα δωμάτια επικοινωνούσαν αξονικά μεταξύ τους με ψηλές δίφυλλες πόρτες. Αυτή η διάταξη διατηρήθηκε πιστά στην ανακαίνιση, το ίδιο και η βασική δομή των δωματίων. Οι νέοι χώροι για τα λουτρά τοποθετούνται παράπλευρα της αξονικής κίνησης και αποτελούν κουτιά που δεν ακουμπούν στη ζωγραφιστή οροφή: επενδεδυμένα με καθρέφτη, εξαφανίζονται και διπλασιάζουν τον χώρο. Με αυτόν τον τρόπο το νέο και το παλιό αποκτούν ξεκάθαρο διαχωρισμό.

Πέρα από τον “μάρτυρα“, η πλειονότητα των δωματίων στο νεοκλασικό διέθετε έγχρωμες οροφογραφίες εξαιρετικής αισθητικής, όπου οι φθορές ήταν εμφανείς: επισκευές, περάσματα καλωδίων, ρηγματώσεις, περιοχές που διακρινόταν το υπόστρωμα από το μπαγδατί. Ο συντηρητής αποκατέστησε τις όποιες φθορές επεκτείνοντας ακέραια τα παλιότερα τμήματα, διατηρώντας σκόπιμα μια κατάσταση ελαφριάς πατίνας την οποία είχαν αποκτήσει μέσα στα χρόνια. Ήταν εδώ σημαντικό ότι δεν επιχειρήθηκε ένας πλήρης “εξωραϊσμός“.

Τελειώματα & custom στοιχεία

Η απόδοση δηλαδή ενός πλήρους ζωγραφισμένου ταβανιού, χωρίς φθορά, μια οροφογραφία που θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί “χθες“, όπως συχνά συναντάται σε βυζαντινούς ναούς. Μια αντίστοιχη αναφορά στην πρόσοψη του νεοκλασικού επιχειρήθηκε και στο ισόγειο, στους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου. Η πρόσοψή του, αρκετά σπάνια ως προς το ότι αντικρίζει τρεις δρόμους διαθέτει χαρακτηριστική τοξοστοιχία -αφορμή για τον σχηματισμό τοξωτών διαμορφώσεων στα ψηλοτάβανα εσωτερικά. Τα στοιχεία που συντηρήθηκαν έδωσαν το έναυσμα για τον καθορισμό των χρωμάτων σε κάθε δωμάτιο. Κοιτώντας προς το εκάστοτε ταβάνι, επιλέχθηκαν τα χρώματα της τεχνοτροπίας των τοίχων και συμπληρώθηκαν τα εσωτερικά με σύγχρονα έπιπλα που χωρίς να υποδύονταν μια παρελθούσα κατάσταση, έρχονται σε διάλογο με το νεοκλασικό.