Θερινή Κατοικία στη Βάρκιζα

Το όριο ως πέρασμα

“… μήπως είναι θολό εκείνο που κρύβει τις μορφές; Και τις κρύβει επειδή εξαλείφει την αντίθεση φωτός και σκιάς.”

41. Wittgenstein, «Παρατηρήσεις πάνω στα χρώματα», μτφ. Π. Χριστοδουλίδη, Αθήνα: Γ.Α. Πνευματικού, 1987, σ.41.

Φιλοσοφία σχεδιασμού

Η στιβαρότητα ενός ορίου, ενός τοίχου και το πέρασμα από τον έναν χώρο στον άλλον μέσω μίας θύρας, αναιρείται. Το όριο γίνεται ταυτόχρονα και το πέρασμα. Ο χρόνος, ο βιωμένος χρόνος είναι αυτός που επιλέγει ο κάτοικος να λειτουργήσει και να δώσει νόημα στο χώρο. Οι διακριτές χωρικές ποιότητες καταρρίπτονται. Οι ενδιάμεσες στάσεις του πετάσματος δίνουν τέτοια πολυπλοκότητα που θα αποτελέσει το πεδίο ανάπτυξης των σχέσεων των δύο χώρων μέσω των κατοίκων.

Λειτουργική οργάνωση

Η μη αναμενόμενη θέση του “ντουζ” στην είσοδο του διαμερίσματος, καταστρατηγήθηκε με την χρήση του ημιδιαφανούς υαλότουβλου, της χρωματιστής πόρτας αλλά και της καμπύλης γεωμετρίας που χαράχθηκε. Η δημιουργία του ορίου εντείνει και καθοδηγεί την κίνηση του σώματος στους υπόλοιπους χώρους με την διάχυση του φωτός, από και προς αυτούς.

Υλικότητα & γεωμετρία

Η συνέργεια της υλικότητας με τη γεωμετρία δημιουργούν ένα πεδίο που δεν στοχεύει στις δυνατότητες και στην ευελιξία χρήσης του χώρου, αλλά στις ποιότητες ανάπτυξης σχέσεων  κατοίκων. Το φυσικό ξύλο, το αμμώδες έδαφος, η ώχρα και το γυαλί δεν είναι επιλογές για μία αισθητική προσέγγιση αλλά για μία αισθητηριακή αντίληψη του χώρου που «κινείται» μέσα από τα υλικά.

“Πιστεύω ότι κάθε ιδέα «κουβαλάει» και τα υλικά της.”

Νίκος Κτενάς, «Τοπογραφίες Διαβίωσης _ πιστεύω, ερευνώ, θεωρώ»: Διάλεξη «Έξι διαλέξεις για την κατοίκηση», Αθήνα: Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, 2014, σ.245.