Επανερμηνεύοντας την παράδοση
Το έργο αφορά μία μονοκατοικία που επιδιώκει να ερμηνεύσει εκ νέου την εμπειρία κατοίκησης σε ένα σπίτι του ιστορικού κέντρου, εντάσσοντας νέους χώρους προσαρμοσμένους στις απαιτήσεις της σημερινής ζωής χωρίς να αλλοιώνει την αυθεντική αρχιτεκτονική. Η έμπνευση προέρχεται από την αποικιακή αρχιτεκτονική της Γιουκατάν, με στόχο τη διατήρηση της προϋπάρχουσας τυπολογίας: τα παραδοσιακά δάπεδα με πλακάκια, οι πέτρινοι τοίχοι λιθοδομής και τα εμφανή ξύλινα δοκάρια αναδεικνύονται ως βασικά στοιχεία της ταυτότητας του χώρου.
Χωρική οργάνωση
Το οικόπεδο, με πλάτος μόλις τεσσάρων μέτρων, υπαγόρευσε μία γραμμική διάταξη που αξιοποιεί στο έπακρο το μήκος του. Το σχήμα αυτό επιτρέπει την κίνηση ανάμεσα στους χώρους χωρίς άμεση διέλευση μέσα από αυτούς, ενώ ανοιχτές και ημιυπαίθριες ζώνες ενισχύουν τη σχέση εσωτερικού–εξωτερικού, το φυσικό φως και τον αερισμό. Καθοριστικό οργανωτικό στοιχείο αποτελεί η κεντρική αυλή, που παραπέμπει στις παραδοσιακές κατοικίες της αποικιακής περιόδου.
Το σπίτι οργανώνεται σε διαφορετικές ενότητες με ιδιαίτερες ατμόσφαιρες. Η ταράτσα διατηρεί την υφιστάμενη ανωδομή και τους πέτρινους τοίχους, εμπλουτισμένους με μια τοιχογραφία της Adriana Romero και πολύχρωμα δάπεδα πλακιδίων. Η ευρύχωρη αυλή λειτουργεί ως “καρδιά” του σπιτιού, φιλοξενώντας τη σκάλα προς τον όροφο και μια στέγη μπαχαρέκε με προστατευτικό ακρυλικό κάλυμμα. Στο βάθος του οικοπέδου, το κυρίως υπνοδωμάτιο προσφέρει απόλυτη ιδιωτικότητα και ηρεμία, με καμαρωτή πρόσοψη που μετριάζει τη θερμότητα και το άμεσο ηλιακό φως.

Παλέτα υλικών
Η χρήση τοπικών υλικών καθόρισε την ταυτότητα του έργου. Τα παραδοσιακά πλακάκια με σύγχρονα μοτίβα, οι τοίχοι λιθοδομής και το εμφανές ξύλο διατηρούν τον δεσμό με την αρχιτεκτονική παράδοση της Γιουκατάν. Ουδέτεροι τόνοι στους εσωτερικούς τοίχους δημιουργούν αίσθηση ευρυχωρίας, ενώ τα δάπεδα από λείο μπετόν συνδυάζουν τη μοντέρνα λιτότητα με την παράδοση. Στην εξωτερική όψη, το κίτρινο μπετόν με ορυκτή χρωστική προσδίδει θερμότητα και ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Ένταξη στο τοπίο
Το έργο εναρμονίζει τη σύγχρονη αρχιτεκτονική με το ιστορικό πλαίσιο της Μέριδα, διατηρώντας τη γλώσσα της αποικιακής αρχιτεκτονικής ενώ την προσαρμόζει στις ανάγκες του σήμερα. Το γραμμικό σχήμα, η έννοια της αυλής και η επιλογή υλικών ενισχύουν τη συνέχεια με την τοπική ταυτότητα. Έτσι, το σπίτι ισορροπεί ανάμεσα στη διατήρηση και την επανερμηνεία, αποτελώντας παράδειγμα πολιτιστικής και χωρικής σύνθεσης.






