Διάλογος μεταξύ τόπου και αρχιτεκτονικής
Το κτιριακό έργο εκφράζει την πεποίθηση του Νίκου Κτενά ότι η αρχιτεκτονική γεννιέται μέσα από έναν ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα στον τόπο, την αρχιτεκτονική και τον άνθρωπο. Το κτίριο βρίσκεται σε αστικό προάστιο της Αθήνας και διερευνά τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτικότητα της κατοίκησης και το ανοικτό αστικό τοπίο που το περιβάλλει.
Φιλοσοφία σχεδιασμού
Το έργο αντιμετωπίζεται ως μια διαδικασία έρευνας, όπου ο σχεδιασμός αντλεί άμεσα από τα χαρακτηριστικά του τόπου και τελικά επιστρέφει στο τοπίο μια νέα κλίμακα και μορφολογική ταυτότητα. Η σύνθεση παραμένει καθαρή, αναδεικνύοντας την ειλικρίνεια των υλικών και αποφεύγοντας κάθε μιμητική ή επιφανειακή χειρονομία. Το ανεπίχριστο μπετόν – δημοφιλές, αλλά συχνά παρεξηγημένο– χρησιμοποιείται εδώ ως υλικό αυθεντικότητας, υπηρετώντας τόσο τη δομική ακεραιότητα όσο και την υλικότητα της κατασκευής.

Λειτουργική διάταξη
Η κατοικία αναπτύσσεται κατακόρυφα, οργανώνοντας μια αλληλουχία εσωτερικών και εξωτερικών χώρων που εναλλάσσονται καθώς ο χρήστης κινείται στο κτίριο. Ένας διαφανής κατακόρυφος πυρήνας στην άκρη της όψης στεγάζει το κεντρικό κλιμακοστάσιο, το οποίο λειτουργεί ως κύρια πορεία κίνησης και επιτρέπει φυσικό φως να εισέλθει στο εσωτερικό. Κάθε επίπεδο διαμορφώνει διαφορετικές οπτικές φυγές προς την πόλη, ενισχύοντας την εμπειρία της σχέσης με το αστικό περιβάλλον. Οι όγκοι του σκυροδέματος υποχωρούν στρατηγικά, δημιουργώντας βεράντες, ενδιάμεσους εξώστες και βαθιές εσοχές που προσφέρουν μια κατοίκηση ταυτόχρονα προστατευμένη και ανοιχτή.

Παλέτα υλικών
Το ανεπίχριστο μπετόν αποτελεί την κεντρική υλική χειρονομία του έργου, με την υφή και την παρουσία του να παραμένουν σκόπιμα εκτεθειμένες. Αντιθετικά, ο γυάλινος όγκος του κλιμακοστασίου εισάγει ελαφρότητα και διαφάνεια, αποδομώντας τη στιβαρότητα της κατασκευής. Στο εσωτερικό, μεταλλικά στοιχεία, ρολά και κιγκλιδώματα προσθέτουν λεπτότητα και ακρίβεια, ενισχύοντας τον σύγχρονο, μοντερνιστικό χαρακτήρα του κτιρίου.






