Η πολυκατοικία της δεκαετίας του ’70 στην οδό Joan Margall στη Μαδρίτη ήταν τυπικό δείγμα της ανοικοδόμησης της εποχής της, καταφέρνοντας να χωρέσει δύο υπνοδωμάτια, ένα μπάνιο, ένα καθιστικό και μια κουζίνα σε μόλις 40m². Τα ανεξάρτητα δωμάτια ακολουθούσαν τις ελάχιστες επιτρεπτές λειτουργικές προδιαγραφές, μειώνοντας το ένα το μέγεθος του άλλου.
Η πρόταση αντιτίθεται ριζικά σε αυτή την προσέγγιση, αποσυναρμολογώντας τους διαχωρισμούς ανάμεσα στους χώρους και απελευθερώνοντας τα όρια των χρήσεων οι οποίες τους αποδίδονταν. Ένας κεντρικός πυρήνας συγκεντρώνει όλες τις εξυπηρετήσεις της κατοικίας, με την τουαλέτα να παραμένει ο μοναδικός χώρος με δυνατότητα απομόνωσης. Τα υπόλοιπα υλικά, οι χρήσεις και τα δωμάτια ενώνονται και αλληλοδιεισδύουν, ώστε οι κάτοικοι να μπορούν να κοιμούνται στο μπάνιο ή να κάνουν ντους στο καθιστικό. Μία επίστρωση με λευκά πλακάκια συμβολικά οριοθετεί τους υγρούς χώρους, καλύπτοντας τελείως τον πυρήνα και τα δάπεδα δίπλα του.
Ως αντίθετη στρατηγική, ράγες στην οροφή χαράζουν την κάτοψη ενός εντελώς διαφορετικού χώρου, ο οποίος κλείνει με κουρτίνες διαφορετικής υλικότητας που προστατεύουν ή παρέχουν ιδιωτικότητα στις προτεινόμενες χρήσεις. Μία κουρτίνα από πάπλωμα περιβάλλει τον χώρο όπου βρίσκεται το κρεββάτι, ενώ μία άλλη από διπλωμένη τσόχα δημιουργεί μία ανεξάρτητη μονάδα γραφείου.





