Minos Palace Resort στην Κρήτη

Συμβολικές διαδρομές

Η αναδιαμόρφωση του εσωτερικού του Minos Palace Resort είχε σαν στόχο τη δημιουργία μιας εμπειρίας που ενεργοποιεί τα συναισθήματα και τις αισθήσεις, σηματοδοτώντας την εξέλιξη ενός παραδοσιακού χώρου φιλοξενίας σε έναν επιμελημένο κόσμο συναισθηματικής, σωματικής και πνευματικής ανανέωσης.

 

Στόχος του έργου

Σχεδιασμένο ως “τόπος της ευεξίας”, το έργο ανταποκρίνεται στη διεθνή στροφή προς μια εξέλιξη ενός τρόπου ζωής που βασίζεται σε επιστημονικά τεκμήρια και αποτελεί τη βάση μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας φιλοξενίας. Η εντολή αφορούσε τον επανασχεδιασμό των κοινόχρηστων ζωνών και των χώρων ευεξίας ως βιωματικά, ασφαλή περιβάλλοντα προσωπικού μετασχηματισμού.

Το masterplan υλοποιήθηκε σε δύο φάσεις: αρχικά με την ανακαίνιση του lobby, του εστιατορίου, του bar και του pool lounge και στη συνέχεια με την ανάπτυξη του Nao, συναισθηματικού πυρήνα του θερέτρου. Ο σχεδιασμός μετέφρασε την πορεία της αυτογνωσίας σε αρχιτεκτονική εμπειρία, μέσα από υπαίθρια πανοράματα, γαλήνιους εσωτερικούς χώρους και γήινους τόνους που αποπνέουν ηρεμία.

Η εισαγωγή ενός στοιχείου έκπληξης σε ένα ιστορικά αυστηρό, ορθογώνιο κτίριο αποτέλεσε ιδιαίτερη πρόκληση. Κατασκεασμένο τη δεκαετία του ‘80, το θέρετρο παρουσίαζε σοβαρούς περιορισμούς: αμετακίνητα φέροντα υποστυλώματα και ξεπερασμένη λογική κυκλοφορίας. Η απελευθέρωση από αυτό το άκαμπτο πλέγμα ήταν ταυτόχρονα τεχνική πρόκληση και καινοτόμος φιλοδοξία.

 

 

Φιλοσοφία σχεδιασμού

Για τον σκοπό αυτό, υιοθετήθηκε μια σχεδιαστική λογική ροής και συνέχειας, οπτικά αποτυπωμένη μέσα από το σπείραμα, το σύμβολο του θέρετρου. Το σπείραμα γέννησε οργανικές γραμμές, ρευστές διαδρομές και γλυπτικές μορφές που διαλύουν τη στατικότητα και αντανακλούν την άπειρη κίνηση της ζωής και της φύσης. Η αρχιτεκτονική γίνεται έτσι μια εξελισσόμενη εμπειρία: ένα περιβάλλον 360° που ρέει προς τα μέσα, στην ενδοσκόπηση και προς τα έξω, στη θάλασσα.

Αντίστοιχη καίρια παρέμβαση ήταν και ο επανασχεδιασμός της εισόδου. Η αρχική σκάλα αντικαταστάθηκε από μια εκτεταμένη ράμπα, ενώ το επίπεδο της υποδοχής χαμήλωσε και εναρμονίστηκε με το εξωτερικό δάπεδο, ώστε με την είσοδο ο επισκέπτης να ευθυγραμμίζεται αμέσως με τον ορίζοντα, την αρχιτεκτονική και τη θάλασσα. Δημιουργείται έτσι μια στιγμή αποκάλυψης, όπου τα όρια ανάμεσα στο δομημένο και το φυσικό διαλύονται. Επιπλέον, οι εγκαταστάσεις του Nao είναι προσβάσιμες και στην τοπική κοινότητα και στο προσωπικό, προωθώντας μια κουλτούρα φροντίδας και αλληλεγγύης.

Η ροή εξυπηρέτησης σε εστιατόριο και bar βελτιστοποιήθηκε διακριτικά για μεγαλύτερη αποδοτικότητα και σύνδεση. Σημεία εξυπηρέτησης τοποθετήθηκαν στρατηγικά για διευκόλυνση της κυκλοφορίας, ενώ η ανοιχτή κουζίνα ενισχύει τη διαφάνεια και την άμεση επαφή με τους επισκέπτες, δημιουργώντας πιο βιωματική γαστρονομική εμπειρία.

 

 

Φύτευση & υλικά

Για να εξισορροπηθεί ο μινιμαλισμός με τη ζεστασιά, ενσωματώθηκε απαλός φωτισμός, φυσικές υφές και καμπύλες γραμμές, ώστε ο σχεδιασμός να είναι ταυτόχρονα βιώσιμος και φιλόξενος. Επιλέχθηκαν υλικά όπως γυαλισμένο μπετόν, μαλακός σοβάς, μεγάλες γυάλινες επιφάνειες και ειδικές μεταλλικές κατασκευές για λόγους βιωσιμότητας και απτικής εμπειρίας. Στους εξωτερικούς χώρους, η ενσωμάτωση νερού και φωτιάς απαιτούσε ακριβή μηχανολογικό σχεδιασμό, ώστε να διασφαλιστούν η ασφάλεια και η κομψότητα. Η πυκνή φύτευση με μπαμπού δημιούργησε φυσικούς ηχοφράκτες και οπτική απομόνωση. Ο φωτισμός σχεδιάστηκε με την ίδια πρόθεση: αιωρούμενα φανάρια και φωτισμένα μονοπάτια ενισχύουν την αίσθηση ηρεμίας και εμβύθισης.

Για την κατασκευή, επιλέχθηκαν τοπική κρητική πέτρα και ξυλεία για λόγους ανθεκτικότητας και περιορισμένων αναγκών συντήρησης. Οικολογικά έπιπλα, φύτευση ανθεκτική στην ξηρασία, καθώς και υπεύθυνες πρακτικές κατεδάφισης (επαναχρησιμοποίηση σωληνώσεων και δομικών στοιχείων) συνέβαλαν στη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Στο Nao, τέσσερα περίπτερα -συμπεριλαμβανομένου ενός κεντρικού ναού με διαλογιστικό Βούδα- καθοδηγούν τους επισκέπτες σε μια συμβολική διαδρομή εμπνευσμένη από τις φιλοσοφίες της Νοτιοανατολικής Ασίας, ενώ οι περιβάλλοντες κήποι αντηχούν τη βιοποικιλότητα της κρητικής χλωρίδας και των επικονιαστών της.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, η αρχιτεκτονική γίνεται μέσο σύνδεσης με τον εαυτό, τους άλλους και τη φύση. Το έργο αμφισβητεί τις συμβάσεις της πολυτέλειας, μετατοπίζοντας το επίκεντρο από την υλική υπερβολή στον εσωτερικό πλούτο, προσφέροντας μια εμπειρία φιλοξενίας μεταμορφωτική, αισθητηριακή, συναισθηματική και τελικά, βαθιά ανθρώπινη.