Διαμέρισμα Ερμού 18

Αθηναϊκοί στοχασμοί

Στο κέντρο του εμπορικού τριγώνου, στον πολυσύχναστο πεζόδρομο της Ερμού, μία στοά ξετρυπάει τα συνεχόμενα μέτωπα των κτιρίων, αποκαλύπτοντας σταδιακά το κτίριο 18. Η αυθεντική σπειροειδής δομή του κλιμακοστασίου, οδηγεί στο διαμέρισμα Νο9.

Φιλοσοφία σχεδιασμού

Πρόκειται για την ανακαίνιση ενός στενόμακρου κελύφους, μόλις 36m2, για τη στέγαση ενός ξενοδοχειακού τύπου studio, που στοχεύει στην διατήρηση της ιδιαίτερης σχέσης με την ταυτότητα του παρελθόντος, μέσα από αντανακλάσεις μιας άλλοτε αθηναϊκής γοητείας. Η ύπαρξη ενός μοναδικού αλλά εντυπωσιακού ανοίγματος στον χώρο, δημιούργησε την ανάγκη μίας ενιαίας διάταξης, επιτρέποντας στο φως να διαπεράσει όλο το βάθος του. Για την οργάνωση αυτή θέτονται νοητά όρια, βοηθώντας στον επιμερισμό των ενοτήτων κύριας και δευτερεύουσας χρήσης.

Λειτουργική διάταξη

Βασικό στοιχείο αποτελεί ο μαρμάρινος όγκος, που τοποθετείται εμβόλιμα της μακράς διάστασης, διαχωρίζοντάς την σε δύο άνισα σκέλη. Προκύπτει έτσι, μία ακολουθία μεταβάσεων από το μικρότερο τμήμα στο μεγαλύτερο, ενισχύοντας την σταδιακή αποκάλυψη του βασικού πυρήνα διημέρευσης. Στην πίσω ζώνη διαμορφώνεται ένας προθάλαμος, ο οποίος κρύβει βοηθητικές λειτουργίες, όπως το wc, αποθηκευτικούς χώρους αλλά και ένα μικρό σημείο στάσης.

Στον λευκό αυτό καμβά, η μαρμάρινη κορνίζα του κύβου πλαισιώνει ένα πέρασμα που ξετρυπά τη μάζα του, αφήνοντας το βλέμμα να φτάσει ως την πόλη. Το ύψος χαμηλώνει, εντείνοντας την αίσθηση χωρικής μετάβασης. Η εντύπωση της σπηλιάς ενισχύεται από την ιδιαίτερη υλικότητα, καθώς επενδύεται εξ΄ ολοκλήρου με ένα κοκκινωπό ελληνικό μάρμαρο, που στο άγγιγμα της ματ υφής του ζωντανεύει το φυσικό του αποτύπωμα, δημιουργώντας ένα αίσθημα οικειότητας, γείωσης αλλά και πολυτέλειας. Πίσω από τις ραβδωτές γυάλινες επιφάνειες των διαχωριστικών κρύβεται ο χώρος του ντους.

Ανάμεσα τους γεννιέται μία ημικυκλική στήλη, που αγκαλιάζει συμπληρωματικά ένα χαμηλό έπιπλο. Η γεωμετρία αυτή αντικατοπτρίζεται αντιδιαμετρικά του διαδρόμου στους καθρέφτες των συρόμενων φύλλων μίας αποθηκευτικής ζώνης, μαρτυρώντας γωνιές του χώρου, που διαδέχεται αυτή την ενδιάμεση ογκοπλασία. Το ύψος επανέρχεται, ενώ δημιουργείται στους πλευρικούς τοίχους ένα πλέγμα από μεταλλικούς σωλήνες, που βοηθούν στον ορισμό μίας άτυπης δομής για την τοποθέτηση κινητών επίπλων και βοηθητικών σταθερών κατασκευών, όπως τα κομοδίνα και ο φωτισμός.

Παλέτα υλικών

Την υλική ταυτότητα του χώρου, ολοκληρώνει το πέτρινο δάπεδο, από πλάκες βουρτιστού, λεπτόκοκκου μωσαϊκού, που ορθώνονται σε σοβατεπί ύψους 60 εκατοστών. Το αγυάλιστο μάρμαρο, η αδρή πέτρα, το απαλό άγγιγμα του ξύλου και οι μεταλλικές λεπτομέρειες συγκροτούν μια σύνθεση φυσικών υλικών που δομούν τα βασικά στοιχεία του χώρου. Αυτός ο χαρακτήρας επεκτείνεται και σε άλλα γνωρίσματα, όπως η χειροποίητη κεραμική απλίκα τοίχου, καθώς και τα κεραμικά σερβίτσια, που υλοποιήθηκαν επί τούτου, σε μία προσπάθεια ολιστικής προσέγγισης σχεδιασμού. Ο χώρος καταλήγει σε μία ελεύθερη μαρμάρινη μπανιέρα, που τοποθετείται μπροστά στο άνοιγμα και λειτουργεί συνδυαστικά με το καθιστικό.