Το ξενοδοχείο διαμορφώθηκε σε υφιστάμενο κτίριο της δεκαετίας του ’30 που στέγαζε στο παρελθόν τυπογραφείο, καταστήματα και αποθήκες. Η νέα υλικότητα του κελύφους παράλληλα με τις έντονα ρυθμικές επιφάνειες παραπέμπουν στην ιστορία του κτιρίου και της ευρύτερης περιοχής. Η μαύρη λαμαρίνα αναφέρεται στη χρήση του τυπογραφείου και της βιοτεχνίας που χαρακτήριζε το ιστορικό κέντρο. Η χρήση υλικών, όπως το μάρμαρο και το μωσαϊκό, παραπέμπει σε εσωτερικά κατοικιών της παλιάς Αθήνας. Ξύλινες επιφάνειες συνθέτουν ρυθμικές εναλλαγές κενού-πλήρους που προκύπτουν από κενά ανάμεσα στις λέξεις τυπωμένων κειμένων. Στο εσωτερικό αίθριο, ανοίγματα δωματίων ενσωματώνονται σε κατακόρυφες ζώνες από λαμαρίνα ως «δείκτες προς τον ουρανό», ελκύοντας το βλέμμα του επισκέπτη προς τη γυάλινη οροφή του αιθρίου. Στις όψεις μαύρη λαμαρίνα πλαισιώνει τα ανοίγματα, ως αρχιτεκτονικές προεξοχές που προβάλλουν την κλίμακα του δωματίου. Από τον χώρο της υποδοχής, στοά οδηγεί στο εσωτερικό αίθριο που αποτελεί την καρδιά του συγκροτήματος, ενώ οι χώροι διαμονής οργανώνονται σε πτέρυγες που το περιβάλλουν. Στο δώμα χωροθετείται εστιατόριο με θέα προς την Ακρόπολη.