Caffè Nazionale | Arzignano, Ιταλία

Ημιτελής αρχιτεκτονική

Το Caffè Nazionale ανασχεδιάζεται ώστε να εναρμονίζεται με την πόλη, δημιουργώντας μια άμεση σύνδεση με τον αστικό ιστό του Αρτζινιάνο. Τα ιστορικά στοιχεία εντάσσονται σε έναν δημιουργικό διάλογο που γεννά χωρικό βάθος, μέσα από αρχιτεκτονικά στοιχεία που λειτουργούν σαν θεατρικά σκηνικά. Το έργο συνδυάζει τη συνέχεια της μνήμης με μια πολυδιάστατη και συνεργατική αρχιτεκτονική πρόταση.

Χωρική οργάνωση

Ο σχεδιασμός ενοποιεί εσωτερικό και εξωτερικό χώρο κατά μήκος ενός άξονα που συνδέει την κιονοστοιχία, την κεντρική αίθουσα και την αυλή με τις σημύδες. Οι χώροι αναπτύσσονται σαν διαδοχικές σκηνές, δημιουργώντας οπτικούς διαλόγους ανάμεσα στην πλατεία, τον προθάλαμο και τον κήπο. Η διάταξη οργανώνει τις μεταβάσεις από τον δημόσιο χώρο στο καφέ και στον κήπο, αναδεικνύοντας την ισορροπία ανάμεσα στην ανοιχτότητα και την προστασία.

Η κεντρική αίθουσα ενσωματώνει θραύσματα από διαφορετικά ιστορικά στρώματα. Ένας πτυχωτός τοίχος από ανοξείδωτο χάλυβα άλλοτε αποκαλύπτει κι άλλοτε αποκρύπτει τις θέες, ενώ οι αφίσες του καλλιτέχνη StefanMarx παραπέμπουν στο θέατρο της Belle Époque. Στο ισόγειο βρίσκονται η είσοδος, το μπαρ, η ανοιχτή κουζίνα και η κεντρική αίθουσα του καφέ, ενώ στον όροφο φιλοξενείται η τραπεζαρία, στην οποία οδηγεί κλίμακα. Ξύλινα τραπέζια και πάγκοι οργανώνουν τις θέσεις καθιστικού τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, συνδυάζοντας την παράδοση με σύγχρονες αναφορές.

Παλέτα υλικών

Τα υφιστάμενα ιστορικά στοιχεία συνυπάρχουν αρμονικά με τις νέες επεμβάσεις. Τοίχοι από ανοξείδωτο χάλυβα, πόρτες από παλαιωμένο σίδηρο, λαβές από σερπεντινίτη, πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα και ξύλινες, πολυεπίπεδες οροφές συνθέτουν μια θεατρική και πολυδιάστατη υλικότητα. Η πρόθεση του έργου είναι να αναδείξει την ατέλεια και τις αδρές υφές, προβάλλοντας την αυθεντικότητα των επιφανειών και των κατασκευαστικών λεπτομερειών.

Ένταξη στο τοπίο

Με την αποκατάσταση, το Caffè μετατρέπεται σε ένα ζωντανό αρχιτεκτονικό έργο που συνδέει την πλατεία, την κιονοστοιχία και τον κήπο με την πολιτιστική ταυτότητα του Αρτζινιάνο. Διατηρεί τη μνήμη, ενσωματώνει νέες χρήσεις και δημιουργεί έναν χώρο αστικής συνέχειας και πολυεπίπεδης ιστορίας. Το έργο αποτελεί παράδειγμα αρχιτεκτονικής έρευνας γύρω από την έννοια του “ατελούς”, όπου οι ίδιες οι διαδικασίες και οι τεχνικές κατασκευής γίνονται μέρος της αφήγησης.