Ακόμα κι ένας ηθελημένα σκοτεινός χώρος πρέπει να διαθέτει ένα ελάχιστο φως από κάποιο μυστηριώδες άνοιγμα, ώστε να καταλάβουμε πόσο σκοτεινός είναι.

Louis Kahn

Η επίλυση μιας κάτοψης μπορεί να αποδειχθεί μια δύσκολη και απαιτητική υπόθεση. Ακόμα περισσότερο, στην περίπτωση κατά την οποία νέες χρήσεις πρέπει να χωρέσουν εντός του καθορισμένου περιγράμματος ενός διαμερίσματος μιας πολυκατοικίας κτισμένης το 1960, στο κέντρο της Αθήνας. Τότε, η επίλυση αυτή καθίσταται ένα αληθινά περίπλοκο έργο.

Σκοπός ήταν στα 100 m² του διαμερίσματος να βρεθούν, εκτός από τους χώρους που ήδη υπήρχαν στο διαμέρισμα επιπλέον χώροι για τρεις νέες χρήσεις, δηλαδή ένα γραφείο-ξενώνα, έναν πάγκο χειροτεχνίας και ένα ερμάριο καθαριότητας. Επιπροσθέτως, και προκειμένου να καταστεί η εξίσωση ακόμα πιο δυσεπίλυτη, επιθυμία των ιδιοκτητών ήταν να διατηρηθούν κάποια από τα υφιστάμενα έπιπλα.

Η λύση κρυβόταν μέσα στον ίδιο τον γρίφο. Οι νέοι χώροι δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους προηγούμενους και σε σημεία που έως τώρα παρέμεναν αναξιοποίητα. Ευέλικτα στοιχεία, ανοιγόμενα και πτυσσόμενα, αποκαλύπτουν επιπλέον χώρους. Μια ρολοκουρτίνα στο γραφείο διαβαθμίζει την επιφάνεια του εσωτερικού ανοίγματος πολλαπλασιάζοντας τις πιθανές του χρήσεις. Οπτικές φυγές ενοποιούν τους διαφορετικούς χώρους, επιτρέποντας στο βλέμμα να ταξιδέψει.

Το δύσκολο εγχείρημα του συνδυασμού επίπλων-αναμνήσεων μιας άλλης εποχής με μια σύγχρονη ατμόσφαιρα αντιμετωπίστηκε επίσης ως ένα παιχνίδι ισορροπίας. Το συναίσθημα του παρελθόντος αντιπαραβλήθηκε δίπλα στη λιτότητα του απέριττου παρόντος. Μια ακροβασία μεταξύ του κλειστού και του ανοικτού, μεταξύ του σκούρου και του φωτεινού, που διαχέονται σε επιφάνειες και όγκους, θυμίζοντας ότι καμία από αυτές τις ιδιότητες δεν είναι εξ αρχής ορισμένη. Αντιθέτως, αποκτούν την ταυτότητά τους εντός του χώρου, προσλαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά τους απευθείας από εκείνον.