Η ιδιωτική κατοικία Border Crossing House, που σχεδιάστηκε από την αρχιτέκτονα Simone Subissati και χτίστηκε στην τοποθεσία Polverigi, στα περίχωρα της Ανκόνα, βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου, ανάμεσα στην πόλη και την εξοχή, σε άμεση σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Η αρχιτεκτονική, που έχει έντονα συναισθηματική σύλληψη και αναζητά τις ποιότητες του ανοιχτού χώρου, αποτυπώθηκε από τη σκηνοθέτη Federica Biondi στην ταινία μικρού μήκους Rustico, η οποία μόλις ολοκληρώθηκε.
Η αφήγηση της ιστορίας, η οποία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας μέρας θερισμού, γίνεται μέσα από μια εκλεπτυσμένη και ποιητική διαδοχή εικόνων. Η ταινία μικρού μήκους γίνεται ευκαιρία να διερευνηθούν και να αξιολογηθούν οι αρχιτεκτονικές επιλογές της Subissati: «Η αγάπη για τη φύση και τη γη όπου κατοικούμε, ο χώρος (με την έννοια της αρχιτεκτονικής) που χτίζει ο άνθρωπος για τον εαυτό του και ικανοποιεί αυτή τη βαθιά, δομική ανάγκη και, τέλος, η απουσία ως αδυσώπητο συστατικό στοιχείο της ζωής μας».
Με αυτόν τον τρόπο, η Rustico εξετάζει τον χτισμένο και τον φυσικό χώρο μέσα από τις κινήσεις και τις δραστηριότητες του κατοίκου, ο οποίος ερμηνεύεται από τον Pietro Conversano: την πισίνα που μετατρέπεται σε ένα είδος λουτρού, την απλότητα ενός λιτού γεύματος με βάση τα αχλάδια, την επαφή με το έδαφος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του σπιτιού, τον αέρα στον διάδρομο. Οι σχέσεις ανάμεσα στον χτισμένο και τον φυσικό χώρο δεν περιορίζονται απλώς στη γεωγραφική τοποθεσία και στα όρια στην περίμετρο της κατοικίας, αλλά επεκτείνονται στην επιλογή των υλικών και στη χρήση των προκαθορισμένων χώρων από τον κάτοικο, ο οποίος έχει μια αδιαμεσολάβητη εμπειρία, καθοδηγούμενη μόνο από την επιθυμία για ζωή σε επικοινωνία με τη φύση και με τις μορφές της ζωής που τον περιβάλλουν.
Στη σύντομη αυτή ταινία, η Biondi μεταφράζει τις αρχιτεκτονικές προθέσεις σε εικόνες. Το βλέμμα της σκηνοθέτιδας μάς συνοδεύει από το εξωτερικό στο εσωτερικό της κατοικίας, ανακαλύπτοντας τα σχήματα και τους χώρους που σχεδίασε η αρχιτέκτονας: από το καθιστικό στον εσωτερικό κήπο, στην πισίνα, από τη μέρα ως τη νύχτα, μέχρι την καινούργια αυγή. Όπως μας αναφέρει η Subissati, «ο χώρος λειτουργεί ως σύνθεση, ως ισορροπία, ως καταγραφή ανάμεσα στο κλειστό και το ανοιχτό. Ανοίγεται ώστε να επιτρέψει στο εσωτερικό να εισέλθει. Κλείνεται, για να προστατεύει».
«Ο άνθρωπος παίζει με το σπίτι, με τα χρώματα και τις γραμμές του, με την περίμετρο και τα φώτα του, διασταυρώνεται μαζί του σαν αντάλλαζαν το δέρμα τους. Εφάπτονται, πιέζονται και διαδοχικά φέρνουν στην επιφάνεια τις ομοιότητές τους» λέει η σκηνοθέτης, Federica Biondi.
Εναλλάσσοντας λήψεις από drone με οικιακές λεπτομέρειες, η σκηνοθεσία της Biondi, υποβοηθούμενη από τη μουσική των Giardini di Mirò, αποτυπώνει με ευαισθησία έναν χώρο που έχει συναίσθηση της γεωγραφίας του και έναν χρόνο που σημαδεύεται από το πέρασμα των εποχών. Αναδεικνύει την υλικότητα και το φως μέσα από μια προσεκτική χορογραφία, από τον Michele Coppari.
«Η πολυτέλεια βρίσκεται στο πως χρησιμοποιούμε τους χώρους. Έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής που υποννοείται από το αρχιτεκτονικό έργο και την ταινία. Δεν είναι επίδειξη φανταχτερών και πολύτιμων αντικειμένων» λέει η αρχιτέκτονας, Simone Subissati.
Σύμφωνα με την άποψη της Subissati, η οποία προσδιορίζει την πολυτέλεια με όρους όπως «χρηστικότητα» και «ελευθερία», η αφήγηση της Federica Biondi είναι στην πραγματικότητα μια ιστορία οικειοποίησης του χώρου και κοινωνίας ανάμεσα στο οικιακό περιβάλλον και την τοποθεσία. Η σκηνοθέτης δηλώνει: «Οι καταβολές μας δεν βρίσκονται μόνο στην οικογένεια, αλλά επίσης συνυφαίνονται με την κατοικία που θεωρούμε σπίτι μας (περισσότερο από το σπίτι όπου γεννηθήκαμε), με τον τόπο όπου αισθανόμαστε σε επικοινωνία με το σύμπαν, με τη φύση: Στο μέρος όπου μπορούμε να αναβαπτιζόμαστε».