Το έργο βρίσκεται σε μία τυπική περιοχή κατοικίας στο Βόρειο Λονδίνο, με κτίρια σε σειρά ή ημιαυτόνομα. Οι πελάτες, ένα νεαρό ζευγάρι, αγόρασαν το διαμέρισμα για να ζουν, όμως χρειαζόταν εκτεταμένες επεμβάσεις. Η αρχιτεκτονική πρόταση ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που είχαν στο μυαλό τους, όμως πίστευαν στον σχεδιασμό και στο όραμά του. Τώρα, είναι ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα
Αρχιτεκτονική ιδέα
Οι αρχιτέκτονες επιθυμούσαν να δημιουργήσουν κάτι εντυπωσιακό μπαίνοντας, καθώς το κτίριο κατά τα άλλα περνούσε απαρατήρητο, διατηρώντας όμως μια λιτότητα και ευθύτητα από την άποψη της ανακαίνισης ενός διαμερίσματος. Η κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στο νέο και το παλιό, τα απλά υλικά και οι ειδικές κατασκευές μπορούν να έχουν την ίδια επίπτωση, τόσο στη μικρή κλίμακα όσο και σε μεγαλύτερα έργα.
Παλέτα υλικών
Η παλέτα των υλικών διατηρήθηκε στα ελάχιστα απαραίτητα: Πλακίδια, ξυλεία και χάλυβας. Ξύλινες δοκίδες δημιουργούν ένα διαπερατό όριο ανάμεσα στην περιοχή του καθιστικού και εκείνη της κουζίνας με την τραπεζαρία, ρυθμίζοντας τις αναλογίες του ανοιχτού χώρου και επιτρέποντας στους κατοίκους τη θέα προς τον κήπο και την επικοινωνία μεταξύ τους.
Το κύριο χαρακτηριστικό του σχεδιασμού είναι οι ειδικές ξυλουργικές κατασκευές στα επιτοίχια πάνελ προς το κλιμακοστάσιο. Τα πάνελ κρύβουν την πρόσβαση προς το WC του κάτω επιπέδου καθώς και αποθηκευτικούς χώρους, ενώ λειτουργούν ως προστατευτικό στηθαίο.
Τα πάνελ, με σκουρόχρωμο καπλαμά δρυός, έρχονται σε αντίθεση με τα χαλύβδινα δομικά στοιχεία που βάφονται σε βαθύ κόκκινο, ενώ στηρίζουν τον πάνω όροφο.
Τα πλακίδια της δαπεδόστρωσης προκαλούν το ενδιαφέρον, μέσα από μία «pixelated» διάταξη ψαροκόκκαλου, καθώς αλλάζουν από δρύινα σε λευκά ακολουθώντας την κίνηση από το καθιστικό προς την κουζίνα.