Το διαμέρισμα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μεσοπολεμικής κατοικίας, ενταγμένης στον ιστορικά πλούσιο και σημαίνοντα οικιστικό ιστό που απλώνεται στους πρόποδες της Ακρόπολης των Αθηνών. Βασική μέριμνα του έργου της ανακαίνισης ήταν η διατήρηση της ατμόσφαιρας που διαπνέει τον αρχικό σχεδιασμό, του ιστορικού αποτυπώματος που είναι ορατό τόσο στην πρόσοψη του κτηρίου όσο και στην κάτοψη και τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες, και το μπόλιασμα με αυτό των νέων κατασκευών της ανακαίνισης – στους χώρους της βιβλιοθήκης, του καθιστικού και της τραπεζαρίας. Εν τέλει, ο μεσοπολεμικός χαρακτήρας της κατοικίας διασώζεται μέσα από το ανεπιτήδευτο πάντρεμα υλικών και υφών, μέσα από το συναπάντημα του παιγνιώδους και αντισυμβατικού με το αυστηρό και το υψηλό, οπωσδήποτε μέσα από την απλότητα των μορφών που ανταποκρίνεται στις ανάγκες μια σύγχρονης οικογένειας. Οι φόρμες που προκύπτουν από τον νέο σχεδιασμό του εσωτερικού της κατοικίας αναπτύσσονται στο χώρο όχι τόσο ως στατικά κομμάτια της επίπλωσης, αλλά ως οργανικές προεκτάσεις του ίδιου του κελύφους της, ως ζωντανές διακλαδώσεις των βασικών δομικών στοιχείων της.

Η βιβλιοθήκη, μια γλυπτική σύνθεση που δομείται από διαφορετικά υλικά (λεπτή μεταλλική λαμαρίνα, πτυχωτές και διάτρητες επιφάνειες, ξύλινα στοιχεία) και ενσωματώνει μια αναπάντεχη γεωμετρία, αποτελεί μια καλειδοσκοπική σχεδόν εκδοχή του συγκεκριμένου στοιχείου, ένα σχεδιαστικό παιχνίδι  πάνω στην εικόνα και τη λειτουργία του. Έντονα «σύγχρονη» οπτικά και έτσι συνδεδεμένη απόλυτα με το παρόν του διαμερίσματος, στέκει ως ισχυρή αντίστιξη στο παρελθόν του – το δρύινο πάτωμα έχει παραμείνει ανέγγιχτο να το υπενθυμίζει – την ίδια στιγμή που ανακαλεί μέσα από τις καμπυλότητές της τη νεωτεριστική καταγωγή του.

Στον χώρο του καθιστικού, υλικά και υφές συναντιούνται και συνδιαλέγονται φωτίζοντας και εμπλουτίζοντας το παλίμψηστο των αφηγήσεων και εμπειριών που εγγράφονται στο μεσοπολεμικό διαμέρισμα. Το μάρμαρο, ημιραφιναρισμένο ή ανεπεξέργαστο, το επεξεργασμένο σκυρόδεμα, το μέταλλο, που χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν επιφάνειες καθημερινών χρήσεων και συμβατικών λειτουργιών (έπιπλο τηλεόρασης, ράφια, βοηθητικό τραπεζάκι), συνέρχονται σε ένα εκλεπτυσμένο και κομψό σύνολο έντονης απτικότητας, μια εικαστική μορφή που εγχαράσσει το θεατρικό στοιχείο στον χώρο του καθημερινού βιώματος.

Στην τραπεζαρία, το παιχνίδι της γλυπτικότητας και των υφών επιστρατεύεται και πάλι για να δημιουργήσει εσοχές που θα υποδεχτούν βιβλία και αντικείμενα χωρίς ωστόσο να επιβαρύνουν τον περιορισμένων διαστάσεων χώρο με επιπλέον οπτική πληροφορία. Ανάερες προθήκες, διακριτικά τονισμένες είτε με φως είτε χάρη στις διαφορετικές υλικότητες που φιλοξενούνται στο βάθος τους, συστήνουν ένα ανάγλυφο-προέκταση του υπάρχοντος τοίχου, μια ανάλαφρη γεωμετρία που θα συνομιλήσει γόνιμα με τη λεπτότητα των υλικών στην πρόσοψη της κουζίνας.