Στην καρδιά του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας, σε μία μοντέρνα πολυκατοικία του ‘60, ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Μπούρας σχεδίασε το ατελιέ μιας εικαστικού, δημιουργώντας έναν διαμπερή χώρο ελεύθερης κάτοψης που επιτρέπει απρόσκοπτη χωρική και λειτουργική ροή.
Το ατελιέ προέκυψε από τη συνένωση δύο διαμερισμάτων συμβατικής κάτοψης σε μία αλληλουχία ανοιχτών χώρων, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις νέες ανάγκες χρήσης ως ένα δημιουργικό περιβάλλον για ζωγραφική και γλυπτική.
Το ατελιέ αποτελείται από τον μεγάλο χώρο του βασικού εργαστηρίου, σε συνέχεια του οποίου βρίσκεται το γραφείο της καλλιτέχνιδος και ένα καθιστικό. Από την άλλη πλευρά του βασικού εργαστηρίου, ένας όμορος μικρότερος χώρος φιλοξενεί βιβλιοθήκη και ντουλάπια για αρχείο, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτός ως εργαστήριο – καθώς οι δύο πόρτες που υπάρχουν έχουν καλυφθεί με ανοιγόμενα πανέλα, ώστε να ενσωματώνονται στην όψη ως ωφέλιμες κάθετες επιφάνειες εργασίας ή και έκθεσης έργων. Οι κουζίνες των δύο διαμερισμάτων καταργήθηκαν και στη θέση της μίας δημιουργήθηκε αποθηκευτικός χώρος για καμβάδες, υλικά και εργαλεία – εκεί η εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάτη του πάγκου παρέμεινε ως ίχνος. Οι μαρμάρινοι νεροχύτες από τις δύο κουζίνες επαναχρησιμοποιήθηκαν στο λουτρό και στο εργαστήριο.
Ένα βασικό ζήτημα στον σχεδιασμό ήταν ο έλεγχος της διάχυσης του φωτός του έντονου αττικού ήλιου, καθώς ο χώρος έχει νοτιοανατολικό προσανατολισμό και συνεχή μεγάλα ανοίγματα στην όψη, μέσω των οποίων ανακλάται το φυσικό φως στο εσωτερικό. Η επίλυση έγινε με την τοποθέτηση ενός συστήματος μεταλλικών περσίδων, οι οποίες, ρυθμιζόμενες σε διαφορετικές θέσεις ανάλογα με την ώρα της ημέρας και την εποχή, φιλτράρουν το εισερχόμενο φυσικό φως και δημιουργούν έμμεσο φωτισμό, ιδανικό για την εικαστική παραγωγή. Ταυτόχρονα, μέσω της ρύθμισής τους σε διάφορες θέσεις, γίνεται η διαχείριση της περιμετρικής θέας και η συνδιαλλαγή του χώρου με το αστικό τοπίο.
Η δυνατότητα για συνεχή αναδιαμόρφωση του εργαστηρίου ήταν επίσης ένα ζητούμενο στον σχεδιασμό. Τα βοηθητικά έπιπλα έγιναν τροχήλατα, ώστε να μετακινούνται εύκολα, ανάλογα με τις ανάγκες της εργασίας. Σε μία υπάρχουσα μεταλλική συρταριέρα σχεδίων τοποθετήθηκαν ροδάκια και ένα ξύλινο καπάκι, οπότε και μετατράπηκε σε ένα ευέλικτο τραπέζι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιαδήποτε μεριά του εργαστηρίου ως πάγκος εργασίας ή ως τραπέζι συνεργασίας κοκ. Τροχήλατοι κύβοι που μπορεί να χρησιμοποιούνται είτε ως καθίσματα, είτε για αποθήκευση, είτε ως μικρές επιφάνειες εργασίας, βρίσκονται διάσπαρτοι στο χώρο. Το φωτιστικό του γραφείου, αναρτημένο από το ταβάνι ως φως σχεδιαστηρίου, μπορεί να μετακινηθεί σε οποιαδήποτε θέση ανεξάρτητα από το τι υπάρχει από κάτω του.
Η χρήση ενός ενιαίου χρώματος στους τοίχους και το ταβάνι και ενός χρώματος κοντινής τονικότητας στο δάπεδο δημιούργησε έναν ατμοσφαιρικό γλυπτικό χώρο που, καθώς λούζεται από το άμεσο ή έμμεσο φυσικό φως, διαχέει τα τυπικά όρια μεταξύ πατώματος, τοίχων και ταβανιού, δημιουργώντας έτσι έναν λευκό καμβά για την τέχνη.