Λευκές καμπύλες
Το έργο αξιοποιεί τις διαγώνιες οπτικές προς μια λίμνη του γηπέδου γκολφ La Moraleja στη Μαδρίτη. Λόγω του μεγάλου μεγέθους του οικοπέδου, ο σχεδιασμός προτείνει μια κατοικία που αναπτύσσεται κυρίως σε ένα επίπεδο.
Χωρική Οργάνωση
Οι χώροι ημερήσιας διαβίωσης διαρθρώνονται σε δύο όγκους διαφορετικού ύψους, ελαφρώς μετατοπισμένους μεταξύ τους, δημιουργώντας μια προστατευμένη βεράντα με νοτιοανατολικό προσανατολισμό και θέα προς το τοπίο. Ο κύριος όγκος φτάνει σχεδόν το ύψος μιάμισης στάθμης. Ένας τρίτος όγκος στεγάζει τους νυχτερινούς χώρους, τοποθετημένος με τρόπο που εξασφαλίζει έναν πιο ιδιωτικό υπαίθριο χώρο.
Η συνύπαρξη των τριών όγκων διαμορφώνει μια αυλή εισόδου με βόρειο προσανατολισμό, προσδίδοντας μοναδικό χαρακτήρα στην εμπειρία της άφιξης. Η γεωμετρία του σχεδιασμού δεν είναι απλώς αισθητική· επιτελεί και δομικό ρόλο, επιτρέποντας ανεμπόδιστες θέες προς το τοπίο χωρίς την ανάγκη για εσωτερικά στηρίγματα. Έτσι, οι χώροι παραμένουν ευέλικτοι και ικανοί να προσαρμοστούν σε μελλοντικές χρήσεις και διαφορετικούς κατοίκους.
Στο χαμηλότερο επίπεδο, βρίσκονται χώροι αφιερωμένοι στη σωματική ευεξία, όπως η πισίνα, το γυμναστήριο και άλλες συμπληρωματικές λειτουργίες, οι οποίοι φωτίζονται φυσικά μέσω φεγγίτη. Κάθε αρχιτεκτονικός όγκος χαρακτηρίζεται από στρογγυλεμένες ακμές, που προσδίδουν δυναμισμό στη συνολική σύνθεση. Οι καμπύλες αυτές τοποθετούνται στους υπαίθριους χώρους των βεραντών, διευκολύνοντας την κατασκευή, ενώ στο εσωτερικό διατηρείται αυστηρή ορθογώνια γεωμετρία.
Υλικά και Φωτισμός
Η υλική παλέτα του έργου βασίζεται σε ένα ευρύ φάσμα λευκών αποχρώσεων με θερμούς υποτόνους. Αυτές περιλαμβάνουν το φυσικό πέτρωμα του Colmenar, την ξυλεία από λευκή φτελιά των δασών της Μαδρίτης, αποχρώσεις μπρούτζου που προσεγγίζουν τον τόνο RAL 9016, καθώς και φωτιστικά με θερμοκρασία χρώματος γύρω στους 2.700Κ. Στόχος ήταν η επίτευξη μιας ενοποιημένης, αλλά πολυεπίπεδης αισθητικής, ικανής να καλλιεργεί ένα αίσθημα ηρεμίας στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας.
Φιλοσοφία σχεδιασμού
Εμπνευσμένο από το έργο του Andreu Alfaro, το βασικό σώμα της κατοικίας μετατρέπεται σε μια συνεχή διαδρομή: η πισίνα ρέει στη βεράντα, η οποία ενσωματώνεται στις όψεις των αρχιτεκτονικών όγκων, κλείνοντας τελικά τον κύκλο πίσω στο σημείο εκκίνησης. Αυτή η συνθετική προσέγγιση αναδεικνύει έναν από τους βασικούς ρόλους της κατοικίας: να προσφέρει όχι μόνο έναν χώρο διαμονής, αλλά και ένα περιβάλλον που αξίζει να παρατηρείται και να βιώνεται.