Η άνοδος από το κεντρικό κλιμακοστάσιο οδηγεί τον επισκέπτη στον κύριο ανοιχτό χώρο, με θέα τον Αμβρακικό. Η ευθυγράμμιση και η ενοποίηση εσωτερικών και εξωτερικών επιφανειών «ανοίγει» την κατοικία προς την ανεμπόδιστη θέα της θάλασσας και της Αμφιλοχίας βορειοδυτικά.

Η συνεχής και απρόσκοπτη σύνδεση με τον ορίζοντα ήταν ο βασικός οδηγός στον σχεδιασμό και την τοποθέτηση των ανοιγμάτων στο κέλυφος του κτιρίου. Ταυτόχρονα, η χρήση ορθογώνιων κουφωμάτων οδηγεί σε μια διαφάνεια που έχει ως στόχο να ενώνει παρά να διαχωρίζει.

Ο εξωτερικός χώρος αναπτύσσεται γραμμικά ως προέκταση του εσωτερικού, ενώ το τοπίο αναπτύσσεται γραμμικά ως προέκταση του υπαίθριου χώρου. Η δημιουργία χωρικού βάθους επαναπροσδιορίζει την έννοια εσωτερικού-εξωτερικού, δίνοντας την εντύπωση ενός πλεούμενου σκάφους σε διαρκή κίνηση.

Ο κατακερματισμός της καθαρότητας των χωρικών ορίων και η ενσωμάτωση της κίνησης των στοιχείων της φύσης απελευθερώνει τον κτισμένο χώρο από την αποσπασματική εντύπωση στατικών σημείων (γωνίες, τοπίο, θέα) ενώ οι καθημερινές δραστηριότητες της οικογένειας εκτυλίσσονται παράλληλα με τις μεταβολές του φυσικού τοπίου.

Η διαρκής αλλαγή του τοπίου, των χρωμάτων, του φωτός, της σκιάς και των σχημάτων οδήγησε στην επιθυμία ο σχεδιασμός να ενσωματώνεται στο τοπίο και όχι απλώς να δημιουργεί οπτικά κάδρα, που θα οδηγούσαν στον καθαρό διαχωρισμό του ιδιωτικού από τον δημόσιο χώρο.

Το τοπίο δεν προσεγγίζεται ως θέαμα για το βλέμμα των επισκεπτών αλλά ο ίδιος ο χτισμένος χώρος λειτουργεί ως συμπλήρωμα, καθώς εκτίθεται μετρημένα στη διαρκή εναλλαγή της κίνησης της θάλασσας και του ουρανού.

Σε αυτό το πνεύμα, τα κύρια υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ξύλο (δρυς), γυαλί, μέταλλο, ακολουθώντας μια αυστηρή λογική που ενσωματώνει τις έννοιες του φωτός και τις σκιάς, ως μαύρο και άσπρο.