Η Νέα Εθνική Πινακοθήκη (Neue Nationalgalerie) του Βερολίνου είναι ένα εμβληματικό έργο αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα. Το κτίριο, από χάλυβα και γυαλί, σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από το 1963 έως το 1968 και είναι το μόνο έργο του Ludwig Mies van der Rohe στην Ευρώπη μετά τη μετανάστευσή του στις ΗΠΑ.

Μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια εντατικής χρήσης, το διατηρητέο κτίριο είχε ανάγκη εκτεταμένης συντήρησης. Το υπάρχον κτίριο ανακαινίστηκε και αναβαθμίστηκε ώστε να ακολουθεί τις σύγχρονες προδιαγραφές, με την ελάχιστη δυνατή αλλοίωση της εικόνας του. Η λειτουργική και μηχανολογική αναβάθμιση περιλαμβάνει κλιματισμό, τεχνητό φωτισμό, ασφάλεια και εξυπηρετήσεις των επισκεπτών, όπως το βεστιάριο, το café και το πωλητήριο του μουσείου, όπως επίσης και τις προσβάσεις ΑΜΕΑ και τον τρόπο διαχείρισης των έργων τέχνης.

Η ανάγκη για εκτεταμένη αποκατάσταση του κελύφους από οπλισμένο σκυρόδεμα και η συνολική αντικατάσταση των μηχανολογικών εγκαταστάσεων δημιούργησε την ανάγκη μιας επέμβασης σε βάθος. Για την επισκευή του σκελετού, γύρω στα 35,000 αρχιτεκτονικά μέλη, όπως οι πέτρινες επενδύσεις και όλες οι εσωτερικές διαρρυθμίσεις, αποξηλώθηκαν. Μετά τη συντήρησή τους και τις μετατροπές, όπου αυτές κρίθηκαν απαραίτητες, επανατοποθετήθηκαν ακριβώς στην αρχική τους θέση.

Το κλειδί στον σχεδιασμό της σύνθετης αυτής διαδικασίας ήταν η εύρεση μιας κατάλληλης ισορροπίας ανάμεσα στη συντήρηση του μνημείου και την απόδοσή του σε χρήση ως σύγχρονο μουσείο. Οι αναπόφευκτες επεμβάσεις στο αυθεντικό κέλυφος, στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, έπρεπε να συμβιβαστούν με τη διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων από τα αρχικά υλικά. Αν και οι απαραίτητες προσθήκες υποβιβάζονται σε σχέση με το υπάρχον κτίριο, παραμένουν διακριτικά ορατές ως σύγχρονες επεμβάσεις. Το έργο της αποκατάστασης δεν συνιστά κάποιου είδους νέα ερμηνεία, αλλά είναι μια επισκευή, με σεβασμό σε αυτό το πολύ σημαντικό κτίριο του Διεθνούς Στυλ.